Blog = ‘Jaarlijkse update’
Per direct verander ik mijn blog-pagina in ‘jaarlijkse update’;) Het is nl. exact een jaar en een dag geleden dat ik mijn laatste ‘blog’ schreef. Ondanks dat de wil er wel was en ik meerdere onafgemaakte blogs in mijn computer heb staan, komt het er nooit van om te posten. Gewoon omdat ik te kritisch ben voordat ik wat post , ik soms woorden 10 keer overweeg voordat ik ze definitief laat staan…bloggen past niet bij mij. Dat is jammer, want ik hoor nog steeds dat zinnetje in mijn achterhoofd ‘laat weten waar je mee bezig bent, meer bekendheid, mensen weten je makkelijker te vinden, etc.’, maar het is gewoon niet míjn manier. Voor mij voelt het alsof ik mezelf en mijn werk in het middelpunt zet en dat past niet. Laat mij het maar lekker op mijn eigen manier doen, in de luwte en op een manier welke ook veel beter past (vind ik) bij Dapper. www.wegwijsbijverlies.nl
Het afgelopen jaar
Deze zomer bestaat Dapper. alweer drie jaar. Ook nu weer, kijk ik terug op een mooi, intens jaar. Met veel momenten waar ik -ondanks ook verdriet van m’n cliënten- ontzettend veel voldoening uit haal. Het afgelopen jaar in een notendop:
Scholen
Steeds meer scholen weten me te vinden als ze zich zorgen maken om kinderen op school die te maken hebben met verlies in hun leven. Dit verlies kan van alles zijn. Rouw bij overlijden, echtscheiding en ziekte maar ook verlies van zelfvertrouwen door vervelende situaties thuis, op school of dingen die zijn gebeurd in het verleden. De wachttijden bij grotere zorginstanties zijn lang, terwijl er ook op een laagdrempelige, preventieve manier zorg geboden kan worden, met veel minder lange wachttijden en positieve resultaten. Erg gaaf om te zien en terug te horen van docenten hoe een kind in een relatief korte tijd weer veel lekkerder in zijn vel komt te zitten!
Lotgenotengroepen;
Samenwerking met Praktijk de Zilveren Maan en Trudie Enthoven
Ik heb ontzettend veel energie gekregen het afgelopen jaar van de lotgenotengroepen die ik heb gedraaid. Groepen waarin kinderen en jongeren van ongeveer dezelfde leeftijd elkaar ontmoeten en de kans krijgen een verlieservaring met lotgenoten te delen. En ieder doet dit op zijn eigen manier; de één wil veel over het verlies praten, de ander is wat stil en luistert gewoon. Maakt totaal niet uit, hetgeen ze allemaal vinden in zo’n groep is erkenning én herkenning. En dat is oh zo belangrijk, want buiten op straat lijk je soms het enige kind of de enige jongere die dat ene verlies met zich meedraagt. Je kunt je verhaal niet kwijt bij vrienden omdat zij gewoonweg zo’n verlies nog nooit hebben meegemaakt en niet weten hoe hier mee om te gaan? Het kan je teleurstellen en dat doet pijn. Een lotgenotengroep kan helpen voorkomen dat kinderen zich isoleren of stagneren in hun gezonde ontwikkeling.
De afgelopen maanden heb ik samengewerkt met Praktijk de Zilveren Maan in Castricum, Noord-Holland. Zij hebben een Stichting opgezet die het mogelijk maakt om verschillende lotgenotengroepen te organiseren op scholen (basis- en voortgezet onderwijs) die gesubsidieerd worden vanuit de gemeente. Dit blijkt zo goed te werken, dat inmiddels 14 scholen in die omgeving (de BUCH-gemeenten) zijn aangesloten en subsidie ontvangen om deze groepen (grotendeels) kosteloos te kunnen draaien. De programma’s zijn gericht op kinderen die te maken hebben (gehad) met echtscheiding, overlijden, ziekte of jonge mantelzorg. Doel van de Stichting is om dit landelijk te gaan uitrollen, gemeentes én scholen te enthousiasmeren, zodat straks ieder kind in Nederland hier profijt van kan hebben. De komende tijd zal ik mijn steentje bijdragen te onderzoeken welke mogelijkheden hiervoor zijn in ‘Het Groene Hart’. www.zilverenmaan.org
Samen met Trudie Enthoven (rouw- en verliesbegeleiding) heb ik een start gemaakt met lotgenoten groepen die niet alleen gericht zijn op kinderen, maar wel voor specifieke doelgroepen zoals bijvoorbeeld nabestaanden na zelfdoding, mantelzorgers of weduwnaren. Individuen die elkaar wat minder makkelijk vinden, maar wel degelijk behoefte hebben om hun ervaringen en verdriet te delen met gelijkgestemden. Komend jaar zullen we regelmatig zulke bijeenkomsten blijven organiseren.
Dapper. Door. Wegwijs ná Verlies
Sinds eind 2016 ben ik lid van het Landelijk Platform Nabestaandenzorg en mag ik me –na een opleiding- ook nabestaandenbegeleider noemen. Dit is niet per definitie alleen voor kinderen en hun ouders, dit doe ik voor alle leeftijden. Ik werk daarvoor vaak in opdracht van uitvaartbegeleiders. De ene uitvaartbegeleider vraagt me alleen bij het stuk nazorg als er kinderen mee gemoeid zijn, de ander vraagt om het geven van workshops over kind en rouw en weer een ander vindt het fijn dat ik bij élke overledene de nazorg verzorg voor nabestaanden. Dit kunnen hele praktische zaken zijn na de uitvaart –bankzaken, erfenissen,etc- maar vaak ook emotionele zorg. Het wordt enorm gewaardeerd om een aantal maanden na overlijden nog weer eens met iemand te praten over hoe het nu gaat en hoe de uitvaart is ervaren. Dit is ook weer nuttige informatie voor de uitvaartondernemer. Prachtig en dankbaar werk, omdat er zoveel waardering wordt uitgesproken, mensen zich gehoord voelen die eenzaam zijn in hun verdriet.
Voor dit onderdeel heb ik afgelopen jaar Dapper. Door. Wegwijs ná Verlies opgezet als ‘zusje van Dapper.’ omdat het een andere doelgroep betreft en dus een andere benadering vraagt. www.wegwijsnaverlies.nl
Kindbehartiger
Voor kinderen in een echtscheidingssituatie vertaal ik al 2,5 jaar de stem van hen richting ouders, het sociale domein en indien nodig het juridisch speelveld. De Beroepsorganisatie Kindbehartiger bestaat nu 3 jaar en heeft inmiddels ontzettend grote stappen gezet. Er lopen pilots met inloopspreekuren in verschillende gemeentes, subsidies worden vrijgemaakt, er wordt steeds meer samengewerkt met rechters, advocaten, mediators, we zijn opgenomen in en erkend door het Nederlands Jeugdinstituut én er is een Raad van Kinderen opgezet, waardoor de Kindbehartiger rol straks niet alleen gecreëerd is vóór kinderen maar ook doorontwikkeld dóór kinderen. Kortom, het belang van onze rol wordt steeds meer ingezien en ingezet. Fantastisch om hier onderdeel van uit te mogen maken en mijn steentje aan bij te dragen www.kindbehartiger.nl.
Van alleen naar méér
Ondanks het feit dat ik super trots ben op Dapper. én Dapper Door., het werk me ontzettend veel voldoening geeft en ik alleen maar hoop dat ik de komende jaren nog veel meer mensen mag helpen in hun verdriet, mis ik soms collega’s. Ik ben een echt mensenmens, hou van hectiek en dynamiek om me heen en dat valt soms niet mee in je eentje. Nu onze eigen gezinssituatie er naar is dat ik meer tijd voor mezelf heb gekregen en dus meer tijd heb voor werk, ga ik na deze zomer mijn praktijk combineren met een leuke baan voor een aantal uur in de week. Niet iets wat met verlies te maken heeft, maar wel alles met kinderen en een goede, leuke opvang ná school. Een maand geleden wist ik nog van niks –het kwam spontaan op m’n pad- maar sinds afgelopen week weet ik dat me vanaf 1 september mag inzetten voor de leukste en mooiste kinderopvangorganisatie die ik ken; Junis! Als senior HR adviseur mag ik gaan verbinden in de breedste zin van het woord. Heb er enorm veel zin in!
Zonnige groet
Voor nu wens ik een ieder van jullie, dat de zon die al zoveel te zien en voelbaar is geweest, nog volop (letterlijk en figuurlijk) zal schijnen deze zomer. Al zal dat niet voor iedereen zo voelen helaas, maar dan wens ik je in ieder geval de warmte van lieve mensen om je heen!
Tot volgend jaar (of misschien toch een keer eerder;), een zonnige, warme groet, Caroline
